Deze wandeling heeft als ondertitel: ‘Groen Grensland’. We volgen een eeuwenoud kerkelaantje in Waarder waar de route begint en gaat daarna en pad dwars door de weilanden en over een houtkade die al eeuwenlang de grens vormt tussen Utrecht en Zuid-Holland.
Route: Waarder – Hollands-Utrechts polderpad – Dubbele Wiericke -Driebruggen – Westeinde – Waarder
Route afstand: 8,3 km
65% onverhard wandelen
Startpunt: Dorp 15 bij de Hervormde kerk Waarder
Openbaar vervoer: 724 Buurtbus ‘de Meije’
Vrij parkeren
De volgt grotendeels het wandelknooppuntennetwerk:
Start Hervormde Kerk in Waarder, 43, 72, 49, 98, 78, richting 43 Westeinde. Thv Westeinde nr39 linksaf en op Groendijck rechtsaf fietspad volgen tot aan de Hervormde Kerk.
Beoordeling: 8,1
Natuurbeleving: 9
Afwisseling: 9
onverhard wandelen: 8
Horeca onderweg: 4
Bereikbaarheid: 7
Deze wandelroute start bij de Hervormde kerk in Waarder. Het dorp Waarder is ontstaan rondom een verhoging in het veenontginningsgebied langs het veenriviertje de Oude Wetering. Bovenop die verhoging is rond 1500 de huidige Nederlandse Hervormde kerk gebouwd. In de loop van de jaren is de kerk steeds verder uitgebouwd en verbeterd. Het middenschip van het kerkgebouw dateert uit de eerste helft van de zestiende eeuw. De toren werd er later opgezet en in de westgevel van de kerk zit een dateringssteen uit 1774. In het dorp is weinig van de oude bebouwing over. slechts een aantal gebouwen zijn bewaard gebleven zoals de kerk, de naastgelegen oude openbare school uit 1882 en een paar boerderijen. Buiten het dorp zijn een groot aantal boerderijen in hun originele staat.
Na de ontginning van de grond in de elfde eeuw ontstond een boerderijlint tussen Woerden en Driebruggen. Het gedeelte richting Woerden heet het Oosteinde, dat richting Driebruggen het Westeinde. De bestaande wegen zoals de kosterdijk bestonden toen nog niet. Kerkgangers moesten kilometers om lopen om bij de kerk te komen. Het kerkelaantje was dus voor de mensen van het Oosteinde en een deel van het Westeinde een kortere route om bij de kerk te komen.
Ik wandel het kerkelaantje tot het eind en bij het Westeinde sla ik linksaf om verderop bij wandelknooppunt 72 rechtsaf te slaan: het wandelpad dat het weiland ingaat. Het pad maakt een bocht om de huizen heen en komt op een oude veenkade uit. In het landschap is nog een lichte verhoging te zien en aan beide zijden is het water peil anders. Veel veenkaden zijn in de loop van de eeuwen beplant met bomen, Het hout werd gebruikt door boeren om gebruiksvoorwerpen van te maken of om te verbranden. Mogelijk hebben hier ook bomen gestaan, omdat op een aantal plaatsen nog oude bomen staan.
In de periode van de 10e tot de 13e eeuw zijn veel gebieden in het GroeneHart ontgonnen. Aan het einde van deze veenkade vanaf Waarder kom ik bij een zogeheten kadekruis. Dit een kruising van verschillende veenkaden. De kaden is een landscheidingskade dat op de grens vormt van de ontginningen in opdracht van de Graven van Holland en de Bisschop van Utrecht. Om de in cultuur gebrachte gronden te beschermen tegen wateroverlast werden er veenkaden langs de randen opgeworpen. Soms legde men aan een of beide zijden scheisloten aan. Bijzonder aan deze kade is dat er ooit 2 hoge kaden waren met een scheisloot ertussen. Na verloop van jaren is op veel plaatsen de scheisloot dichtgegroeid met rieten of bomen.
Deze houtkade is een pareltje in het landschap. Door de afgelegen ligging werd de kade extensief onderhouden. Er is veel variatie aanwezig op de houtkade. Sommige stukken zijn dichtbegroeid met bomen of hakhout, op andere plaatsen is de ondergrond erg drassig en groeit manshoog riet. De rust en de variatie zorgt dit voor een ideale plek voor veel planten en dieren.
Na dit unieke stukje natuur op deze houtkade, wandel ik de de kade uit en kom aan bij de dijk langs de Dubbele Wiericke. Op dit punt is goed te zien hoe diep de polder in de loop van de jaren is verzakt. Het waterpeil van de wiericke staat ruim 3 meter hoger dan de polder waar ik net wandelde. De Dubbele Wiericke (ook wel Grote Wiericke) is een kanaal gegraven in het jaar 1367 om het overtollig water van de Oude Rijn bij Neuwerbrug te kunnen lozen op de Hollandse IJssel bij Hekendorp. De Dubbele Wiericke werd later gebruikt voor de verdediging van Holland in de 17e en 18e eeuw, als onderdeel van de Oude Hollandsche Waterlinie.
Bij het volgen van de dijk langs de Wiericke kom je in het centrum van Driebruggen uit. De naam Driebruggen verwijst naar alle waarschijnlijkheid naar een drietal bruggen die hier gelegen hebben. waarschijnlijk ging het om deze brug over de Dubbele Wiericke, de brug aan het einde van de dorpskern nabij het Dorpshuis Custwijc. En vroeger was er tussen deze twee bruggen nog een derde kleinere brug
In Driebruggen zijn nog enkele historische gebouwen te vinden. We komen op deze wandelroute langs ’t Hooge Huys aan de zuidkade. Dit is het oudste gebouw in het dorp en dateert uit 17e eeuw.
Bij de Wierickebrug sla ik rechtsaf en volg deze weg tot de kruising met het Westeinde. Dit is het oude boerenweggetje dat kronkelend langs het veenriviertje de Oude Wetering loopt richting Waarder. Op één van de eerste nog in werking zijn de boerderijen wordt de echte boerenkaas gemaakt door Conny Vroege. Zij heeft een melkveebedrijf met ongeveer 60 koeien. De boerenkaas wordt alleen gemaakt van de ochtendmelk en ze verkopen de kaas vanuit huis. Ze hebben diverse soorten kaas o.a.: kruiden, komijn, kruiden, walnoten, Italiaanse kruiden met en zonder olijven, kruidnagel, mosterd en diverse soorten geitenkaas, 30+ kaas, maar ook zuivelproducten als karnemelk, yoghurt en eieren. De ‘leeftijd’ van de kazen varieert van 1 dag oud tot ruim 2 jaar. De kaasverkoop is van maandag t/m zaterdag: 09:00 – 17:30 uur en op zondag gesloten. Neem een stuk boerenkaas mee voor thuis en geniet zo langer van deze wandeling door het GroeneHart.
De weg gaat slingerend verder. Een aantal keer steken we de Groendijck over die op een later moment is aangelegd. Onderweg zien ik ook nog een schattig klein huisje staan met opvallend genoeg boven het raam 2 verschillende huisnummers. Dit zijn twee daggeldershuisjes. De bewoners werkten als landarbeider bij boeren in de omgeving. Ze kregen per dag betaald en werden daarom daggelders of dagloners genoemd. Omdat er alleen in de zomer voldoende werk was en het inkomen laag was, leefden de mensen onder armoedige omstandigheden.
Copyright© 2018-2021 Groenehartstocht® alle rechten voorbehouden
GroeneHartstocht 