Het Utrechtpad verbindt een aantal indrukwekkende landschappen, zoals het veenweidegebied en de Vechtstreek ten noorden van Utrecht, dat onderdeel uitmaakt van het GroeneHart. Dit doet mij besluiten om te starten met de wandeling. Ik wandel van Maarssen-Dorp naar Odijk en kom door hartje Utrecht heen.
Route: Maarssen – OdijkRoute: Maarssen, Slot Zuilen, Oudegracht Utrecht, Amelisweerd, Kromme Rijn, Bunnik, Odijk
Afstand: 27,5 km
52% onverhard wandelen
Langs de Vecht met vele buitenplaatsen, door het centrum van Utrecht en via het jaagpad van de Kromme Rijn via Amelisweerd naar Bunnik en Odijk
Beoordeling: 7,9
Natuurbeleving: 7
Afwisseling: 9
Onverhard wandelen: 7
Horeca onderweg: 9
Bereikbaarheid: 8
Het is vandaag maandag 26 april 2021. Deze wandelroute start ik aan de rand van Maarssen bij de Buitenplaats Geesbergen. In het pand van de huidige buitenplaats Geesbergen is nu een B&B gevestigd en een restaurant. Ondanks het mooie weer is het terras nog niet open, dat mag woensdag 28 april weer. Ik ga aan de wandel en volg het jaagpad langs de Vecht.
De Vecht was vroeger de handelsroute tussen Utrecht en Amsterdam. Vroeger ontvluchten de vermogende bewoners de stad vanwege de stank in de zomer en men liep buitenhuizen boven in het landelijke gebied. Dit bracht handel en welvaart met zich mee en zo ontstond het een gracht met rtatige grachtenpaden in het centrum van dit dorpje. Ik loop langs statige oude buitenhuizen en theekopels die zowel aan deze kant als de overkant van de vecht liggen. Deze huizen werden wel ‘stadshuis-buiten’ genoemd, omdat zij veel overeenkomsten vertoonden met de in hollands-classicistische stijl gebouwde grachtenpanden die de kooplieden bewoonden. In de loop der eeuwen zou de architectuur van de buitens met de mode van de tijd meeveranderen, zowel in nieuwbouw als in aanpassingen van oude, bestaande huizen.
Voorbij Maarssen verlaat ik de loop van de Vecht en kom een sluis, met aan beide zijden een molen, de Westbroekermolen en de Buitenwegmolen.
Deze molens waren nodig voor het drooghouden van de twee gelijknamige polders. Bij de sluis zie je pas goed hoe groot het verschil is tussen het waterpeil van het polderland en de van de Vecht, het is bijna 1 meter! De Vecht vormde voor een groot deel de ‘ruggengraat’ van de Nieuwe Hollandse Waterlinie: de 85 kilometer lange verdedigingslinie van de Zuiderzee tot de Biesbosch die van 1815 tot 1940 werd aangelegd. Door het onder water zetten (inunderen) van grote delen land werd het gebied moeilijk toegankelijk voor de vijand. Daarom was inundatie hier zo goed mogelijk: het land ligt veel lager dan de rivier. Deze sluis in de Nedereindse vaart was zo’n kwetsbaar punt, omdat via de sluis water uit de Vecht het land kon instromen. U ziet dan ook twee groepsschuilplaatsen bij deze sluis om dit punt te beschermen.
Iets verderop ligt Slot Zuilen. Slot Zuylen is een prachtig voorbeeld van de ontwikkeling van verdedigingskasteel naar comfortabele buitenplaats. Vanaf de 13de eeuw waren tientallen kastelen langs de Vecht gebouwd tijdens de machtsstrijd tussen de bisschop van Utrecht en de graven van Holland. Hoewel de kastelen vanaf de 16de eeuw hun militaire functie verloren, bleven zij van betekenis als statussymbool voor hun adellijke bewoners. Veel kastelen zijn in de loop der eeuwen afgebroken of verwoest door de Fransen in 1673. Amsterdamse kooplieden waren eind 17de eeuw juist op het toppunt van hun rijkdom en zagen in de aankoop van een –al of niet geruïneerd- kasteel een uitgelezen kans zich aan de adel te meten en hun status te verhogen. Zij herbouwden het kasteel als buitenplaats. De kastelen die in handen van de adel bleven werden in de 18de eeuw verbouwd tot comfortabel buitenverblijf. Ook de tuinen bij de kastelen werden aangepast van moestuin naar strak vorm gegegeven tuinen en later met meer glooiende vormen.
Na slot “Oud-Zuilen” wandel ik door de bossen rondom het kasteel en verderop enkele weilanden. ik ander de gemeentegrens met Utrecht en dat is goed te zien want aan de overzijde van de Vecht zie een nieuwbouwwijk liggen. Bij de brug steek ik de rivier over en vervolg mijn weg langs de rivieroever. In het begin lopen we door een parkachtig stadplantsoen waarna we de Rode Brug passeren. Vanaf hier gaat het Utrechtpad langs de huizen. Voor de verandering maakt de route een ommetje langs het Zwarte Water, dit is een gracht uit vroegere tijden die de noordoostelijke begrenzing was van de voorstad ‘Bemuurde Weerd’. De voorstad is onstaan rond 1300 en herbergde in het begin vooral brandgevaarlijke beroepen die niet in de stad Utrecht plaats mochten vinden zoals pottenbakken.
Na de Korenmolen Rijn en Zon kom ik weer bij de Vecht uit en wandel de Oude Gracht op die ik blijf volgen en kom langs het gezellige centrum met Winkel van Sinkel en veel andere gezellige terrassen. Helaas, ook hier zijn de terassen nog gesloten. Ook de Dom is niet te bezoeken en deze staat nu rondom in de steigers, dus ik wandel vrolijk verder. Bij de Tolsteegbrug aangekomen stroomt de Kromme Rijn in de Utrechtse singels. Ik neem hier het voetpad langs de oever van de Kromme Rijn welke later overgaat in een Jaagpad.
Zo wandel ik het centrum uit en het groene buitengebied en Amelisweerd tegemoet. Aan de overzijde van de Kromme Rijn zie ik het nieuwe stadion Galgenwaard liggen, wat de thuishaven is van voetbalclub F.C. Utrecht. De bomen beginnen al langzaam al een beetje blad te krijgen, en zo een goed beeld geeft van de groen omgeving. Na de drukke A27 te zijn gepasseerd volgt de rust van de bossen rond Amelisweerd. Aan de overzijde zie ik de grote landhuizen of ridderhofsteden Nieuw-Amelisweerd, Oud-Amelisweerd en “Rhijnauwen”.
Rond Bunnik wandel ik verder over het jaagpad langs de Kromme Rijn. Bij kasteel Cammingha steek ik de brug over en vervolg de route langs de rivier. Na het viaduct van de drukke A12 krijgt de Kromme Rijn meer ruimte en flauwe oevers. Hier hoor je ook de vogels fluiten. Niet veel later sta ik in Odijk op het eindpunt van deze route.
Copyright© 2018-2021 Groenehartstocht® alle rechten voorbehouden.
GroeneHartstocht 